تو این چند وقت که بیشتر وبلاگ خون شدم تا وبلاگ نویس یه چیز برام خیلی پررنگه.
اونم خاطراتم
تقریبا با هر پستی که میخونم یاد یه خاطره ای می افتم.دیگه خجالت می کشم که زیر پست ها خاطره تعریف کنم.
شاید پیر شدم. مثل پیرمرد ها که تا یه اتفاقی می افته میگه:هی .... یادش بخیر.... زمان ما..... ( همین الان هم یاد یه خاطره از پیرمرد صاحب خونه تو دوران دانشجویی افتادم).
سال نو همگی پیش پیش مبارک.
+ با اقتدار تونستیم دوم بشیم تو لیگ والیبال تبریک به هم شهری هام
تو این چند وقت چند تا اتفاق خوب حالمون رو خوب کرد.
۱- رفتیم مشهد. نه مشهد معمولی٬ مشهدی که هدیه رهبر بود. به مناسبت ازدواج دانشجویی. اتفاق های باحال زیادی هم داشت. از رفت و برگشت با اتوبوس با 21 زوج دانشجو دیگه تا مهمون سفره امام رضا شدن ( هر چند غذا مرغ بود)
۲- سفر تهران
۳- مهم تر از همه اینکه پریشب دایی شدم. ای قربون گل دایی بشم من.
با این اتفاقات خوب. گور بابای همه بد حالی ها. گور بابای همه مشغله های فکری الکی. گور بابای ........
چند تا وبلاگ به وبلاگ هایی که دنبال می کنم افزودم.
وبلاگ هایی که هر روز میخوانمشان.
.
.
.
.
.
ب.ن:به چند آقای وبلاگ خوب نویس محتاجیم
تو این هاگیر واگیر زندگی که نه دست آدم به نوشتن میره و نه چشم آدم به خوندن البته از نوع خوندن کتاب تنها دل خوشیم این بود و هست که بیام بیان و گاه گاهی مطلب دوستان بیانی رو بخونم.
امروز که چشم تو چشم بیان باز شد دیدم یه قابلیت رو کرده در حد خودِ خودِ لالیگا..... اون بالا نوشته بود که دو تا پاسخ دارم، بازش کردم دیدم پاسخ نظراتی که زیر پست ها گذاشتم رو برام ردیف کرده. چه حال با حالی بود خوندن پاسخ نظرات دوستان. چه سوالایی که پرسیده شده بود و من دیگه به اون پست سر نزده بودم البته به خیلیاش الان جواب دادم.
#بیان_مچکریم.
زندگیتون شاد و شادیتون برقرار.
