قدم قدم

همیشه دوست دارم که در وقایع مهم حداقل حضور داشته باشم. که وقتی نشستم و برای نوه هام خاطره تعریف می کنم. بگم که آره باباجان منم اونجا بودم. حالا ارزش اون واقعه می تونه کم یا غیر قابل وصف باشه. مثلا اگه یه روز نوه ام اومد گفت بابا امروز رفتم ورزشگاه بهش بگم آباریکلا بابا. منم می رفتم. یادمه خدافظی مهدوی کیا بود. مهدوی کیا رو میشناسی بابایی؟ تازه من قهرمانی آسیا پرسپولیس هم تو آزادی بودم....

بگذریم بریم سراغ یه واقعه مهم تو تاریخ که اگر لایق باشم فردا برای شرکت در این واقعه عازم خارج کشور خواهم شد. و اون پیاده روی عظیم اربعین است. پیاده روی اربعین جدا از دیدگاه اعتقادی. از جنبه های دیگه هم میشه بهش نگاه کرد.
ساده ترینش همین حضور میلیونی مردمه. کمتر اتفاقی در جهان داریم که در چند سال متوالی اینقدر آدم رو جذب خودش کنه. دوستانی که قراره بگن این کار ایرانه بگم که از بالای 20 میلیون آدم حاضر در این همایش فقط حدود 2 میلیون نفر ایرانی هستند. پس تقریبا ایرانی ها هیچ هستند در مقابل عظمت پیاده روی اربعین. و حال با حالی خواهد بود حضور در این جمع.

دوم دلیل برای کسانی هست که اعتقاداتشون شبیه به منه. ما با حضور تو این مراسم داریم اقتدار شیعه رو نشون میدیم. و اگر کوتاهی کنیم. میشه قضیه "من اگر بشینم تو اگر بشینی چه کسی برخیزد. " حالا امسال هم فشار اقتصادی رو ماست. حضورمون باحالتره. قشنگ نشون میدیم که چقدر پای اعتقاداتمون وایسادیم. قبلا برای زیارت امام حسین (ع) دست قطع می کردن. حالا که فقط خسران مالیه.

یکی دیگه از جذابیت هاش ارتباط با مردم دیگر کشورهاست. از تجربه های سفر های خارجی همیشه ارتباطی که با مردم دیگه میگیرم برام جز شیرین ترین خاطرات بوده.

بالاخره اینکه ما فردا راهی هستیم. التماس کنید دعاتون کنم. التماس نکنید هم وبلاگ هایی رو که میخونم رو دعا خواهم کرد. سعی هم خواهم کرد وقایع اتفاقیه رو به سمع و نظر شما برسانم

و من الله توفیق

#حب_الحسین_یجمعنا