#چالش_اهدای_زندگی

البته ان‌شالله که هیچ اتفاق تلخی را در زندگی‌ تجربه نکنید و حتی خون از دماغتان جاری نشود. ولی لحظه‌ای به این فکر کنید:

«چند درصد از کسانی که روزانه بارها و بارها از خیابان عبور می‌کردند اطلاع داشتند که این بار، بارِ آخرشان است؟ چند درصدشان می‌دانستند که دیگر قرار نیست هر روز صبح از این مسیر بگذرند؟ چند درصدشان قبل از وقوع حادثه به مرگ فکر کرده بودند؟»



درخواستم این است:

همین الآن که این متن را می‌خوانید یک یا دو یا هر سه گزینه پایین را انتخاب کنید و انجام دهید:



1- اگر این مطلب را می‌خوانید وارد سایت اهدای عضو شوید. و در آن ثبت نام کنید.(کمتر از دو دقیقه وقت‌تان را می‌گیرد.)

2- اگر می‌توانید حداقل 5نفر دیگر را از بین دوستان و آشنایان برای ثبت نام در این سایت راضی کنید.

3- اگر دوست داشتید در وبلاگ‌ یا کانال‌های تلگرامی‌تان به معرفی این چالش و سایت اهدای عضو بپردازید.



آدرس سایت اهدای عضو



و اینکه، هرکس این پست را می‌خواند دعوت، هر چند نفری را هم که می‌شناسد دعوت.



با تشکر از آقاگل

داستان سیستان 2

تمام ایران به مهمان نوازی معروفند. اما اقوام کرد و بلوچ در این زمینه شهره عام و خاص شده اند. مهمان نوازی قوم کرد رو تجربه نکردم. ولی در این سفر فرصت تجربه مهمان نوازی قوم بلوچ را داشتم. از زنگ های مکرر برای پرس و جو در مورد احوالات ما از آغاز سفر گرفته، تا همراهی دو ماشین از بم تا ایرانشهر جهت طیب خاطر ما.

بهار خوب است اما حساسیت نه

با ورود سامانه بارشی بهاری به کشور، حساسیت فصلی هم به سیستم تنفسی من وارد شده و تمامی قوای جسمانیم را تحت تاثیر قرار داده است.
و این گونه باعث شده که پست های سفر سیستان همچنان در انتظار بازبینی در صندوق مطلب آماده انتشار بمانند. کار های به روی هم جمع شوند و من مثل پسر بچه ای دماغو فقط شاهد تل انبار شدن کار ها هستم.

بهار خوبست اما حساسیت نه.